Het onmogelijke is dan toch gebeurd, de Republikein Donald Trump wordt de 45ste President van de Verenigde Staten. Alhoewel, onmogelijk? Vooral de (inter)nationale politiek en media was ervan overtuigd dat Trump nooit president kon worden. Ikzelf, een gewone burger die al jaren de Amerikaanse politiek van dichtbij probeert te volgen, heb altijd al gevreesd dat er op 8 november 2016 wel eens een Republikein uit de stembus zou kunnen komen.
Waarom? Omdat we deze verkiezingen vooral moeten zien als een les in nederigheid. De Amerikaanse bevolking heeft zijn middelvinger opgestoken naar het politieke establishment. Hillary Clinton rook naar de macht die de Amerikanen zo verafschuwen. Er hing een zweem van schandalen en corruptie rond haar en dat heeft ze nooit echt van zich kunnen afschudden. Clinton was de personificatie van alles wat veel Amerikanen beu waren.
Maar de les in nederigheid mag zich vooral niet beperken tot de Amerikaanse politiek. Laat ik bijvoorbeeld ons eigen kleine landje België eens nemen. En laten we zeggen het nieuwsbericht dat Gewezen EU-commissaris Karel De Gucht nog altijd een ‘overgangsvergoeding’ van € 125.000,00 per jaar ontvangt, net zoals 15 van zijn voormalige collega’s trouwens. Deze vergoeding was bedoeld om te vermijden dat ze meteen na hun functie als
commissaris een goedbetaalde job in de privé-sector zouden aannemen. Maar Karel De Gucht heeft ondertussen wel zulk een job én ontvangt
nog steeds de vergoeding. De ex EU-commissaris kreeg zetels in de raden van bestuur
van staalbedrijf ArcelorMittal en telecombedrijf Proximus, goed voor
respectievelijk € 144.000,00 en € 25.000,00 per jaar. Plus nog altijd € 125.000,00 van de EU dus. Maar het is niet zozeer dit nieuws dat tegen de borst stuit, maar wel de reactie van De Gucht zelf hierop: “Dat is zo, hé, dat is het systeem. Al mijn voorgangers hebben in dat
systeem gefunctioneerd en ook de huidige commissarissen zullen binnen
dat systeem functioneren.”
Zulk een reacties spreken van een ongelofelijke arrogantie en onwil om ook maar iets tegen zulke scheeftrekkingen te ondernemen. Vroeger kozen de mensen voor types als De Gucht, nu spuwen ze er op. En terecht. Ik was afgelopen weekend in een B&B in Nederland. Men kende daar De Gucht niet, dus heb ik hen het nieuwsbericht en de Gucht's reactie hierop even uit de doeken gedaan. Ongeloof was daarvan het resultaat. "Wat een arrogantie, wat een dedain," en ga zo maar voort.
Dezelfde minachting vinden we terug als reactie op kandidaten zoals Donald Trump, niet alleen bij de politieke klasse, maar ook in de pers. Trump was een clown, een onnozelaar, een populist die vertelde wat het volk wilde horen. Dus onrechtstreeks waren ook de kiezers van Trump domme mensen. Idioten die aan het lijntje gehouden moesten worden door de echte leiders, de hoeders van de natie. Dezelfde hoeders die omringd worden door schandalen, corruptie en misbruik van macht. In eigen land is het cordon sanitaire daar een voorbeeld van. De politiek correcte elite sluit niet alleen het Vlaams Blok/Vlaams Belang uit, maar ook hun kiezers. En die waren/zijn niet met weinig.
De bevolking is het beu om op mensen als Clinton of De Gucht te stemmen. Politici die in hun ogen neerkijken op de 'gewone' mens en zelfs geen spijt betuigen wanneer ze in opspraak komen, laat staan de indruk wekken iets aan het systeem te willen veranderen.
De kiezer komt in opstand. En misschien maar goed ook. Laat iedereen, de politieke klasse en de media hier lessen uit trekken. Niet de Trumps van deze wereld zijn de doodgravers van de natie en de democratie. Het zijn zijn voorgangers...
Nick Mertens
9 november 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten