#AmerikaKiest, analyse van een gewone burger...

Het onmogelijke is dan toch gebeurd, de Republikein Donald Trump wordt de 45ste President van de Verenigde Staten. Alhoewel, onmogelijk? Vooral de (inter)nationale politiek en media was ervan overtuigd dat Trump nooit president kon worden. Ikzelf, een gewone burger die al jaren de Amerikaanse politiek van dichtbij probeert te volgen, heb altijd al gevreesd dat er op 8 november 2016 wel eens een Republikein uit de stembus zou kunnen komen.

Waarom? Omdat we deze verkiezingen vooral moeten zien als een les in nederigheid. De Amerikaanse bevolking heeft zijn middelvinger opgestoken naar het politieke establishment. Hillary Clinton rook naar de macht die de Amerikanen zo verafschuwen. Er hing een zweem van schandalen en corruptie rond haar en dat heeft ze nooit echt van zich kunnen afschudden. Clinton was de personificatie van alles wat veel Amerikanen beu waren.

Maar de les in nederigheid mag zich vooral niet beperken tot de Amerikaanse politiek. Laat ik bijvoorbeeld ons eigen kleine landje België eens nemen. En laten we zeggen het nieuwsbericht dat Gewezen EU-commissaris Karel De Gucht nog altijd een ‘overgangsvergoeding’ van € 125.000,00 per jaar ontvangt, net zoals 15 van zijn voormalige collega’s trouwens. Deze vergoeding was bedoeld om te vermijden dat ze meteen na hun functie als commissaris een goedbetaalde job in de privé-sector zouden aannemen. Maar Karel De Gucht heeft ondertussen wel zulk een job én ontvangt nog steeds de vergoeding. De ex EU-commissaris kreeg zetels in de raden van bestuur van staalbedrijf ArcelorMittal en telecombedrijf Proximus, goed voor respectievelijk € 144.000,00 en € 25.000,00 per jaar. Plus nog altijd € 125.000,00 van de EU dus. Maar het is niet zozeer dit nieuws dat tegen de borst stuit, maar wel de reactie van De Gucht zelf hierop: “Dat is zo, hé, dat is het systeem. Al mijn voorgangers hebben in dat systeem gefunctioneerd en ook de huidige commissarissen zullen binnen dat systeem functioneren.”

Zulk een reacties spreken van een ongelofelijke arrogantie en onwil om ook maar iets tegen zulke scheeftrekkingen te ondernemen. Vroeger kozen de mensen voor types als De Gucht, nu spuwen ze er op. En terecht. Ik was afgelopen weekend in een B&B in Nederland. Men kende daar De Gucht niet, dus heb ik hen het nieuwsbericht en de Gucht's reactie hierop even uit de doeken gedaan. Ongeloof was daarvan het resultaat. "Wat een arrogantie, wat een dedain," en ga zo maar voort. 

Dezelfde minachting vinden we terug als reactie op kandidaten zoals Donald Trump, niet alleen bij de politieke klasse, maar ook in de pers. Trump was een clown, een onnozelaar, een populist die vertelde wat het volk wilde horen. Dus onrechtstreeks waren ook de kiezers van Trump domme mensen. Idioten die aan het lijntje gehouden moesten worden door de echte leiders, de hoeders van de natie. Dezelfde hoeders die omringd worden door schandalen, corruptie en misbruik van macht. In eigen land is het cordon sanitaire daar een voorbeeld van. De politiek correcte elite sluit niet alleen het Vlaams Blok/Vlaams Belang uit, maar ook hun kiezers. En die waren/zijn niet met weinig.

De bevolking is het beu om op mensen als Clinton of De Gucht te stemmen. Politici die in hun ogen neerkijken op de 'gewone' mens en zelfs geen spijt betuigen wanneer ze in opspraak komen, laat staan de indruk wekken iets aan het systeem te willen veranderen.

De kiezer komt in opstand. En misschien maar goed ook. Laat iedereen, de politieke klasse en de media hier lessen uit trekken. Niet de Trumps van deze wereld zijn de doodgravers van de natie en de democratie. Het zijn zijn voorgangers...

Nick Mertens

9 november 2016 

Over God - Etienne VERMEERSCH

In Over God toont Etienne Vermeersch met een onontkoombare overtuigingskracht aan dat we het bestaan van de god van het christendom niet alleen om principiële redenen, maar ook op grond van 'zijn' Openbaring zowel op rationele als op ethische gronden niet kunnen aannemen.

Van God los
Laat nu toch die God los
Er is niemand in de kosmos
't Is zonde van de tijd.

Net zoals Stijn Meuris is ook Etienne Vermeersch er al geruime tijd zeker van dat de god van het christendom niet bestaat, en hij heeft daar beslissende argumenten voor. Argumenten die hij uitvoerig in het boek bespreekt, maar wel steeds met het nodige respect naar gelovigen toe. En dit onderscheidt Over God van andere boeken zoals die van bijvoorbeeld Richard Dawkins, Sam Harris, Daniel Dennett en Christopher Hitchens. Deze vier 'Nieuwe Atheïsten' zijn minder respectvol, soms zelf respectloos, en beschouwen godsdienst als een vergissing en gevaar voor de mensheid. Vermeersch zijn argumentatie daarentegen is zeker niet vijandig bedoeld en is eerder een uitnodiging tot reflectie. Dit is mede te wijten aan het feit dat Vlaanderens grootste intellectueel vroeger zelf diepgelovig is geweest en door studie en rationeel denken tot het besluit is gekomen dat God niet bestaat. De constatering hiervan was geen makkelijke periode in zijn leven - hij spreekt zelf over een gevoel van verraad - en hij beseft dus als geen ander hoe moeilijk het voor diepgelovige mensen kan zijn om afstand van hun geloof te doen, zelfs aan de hand van overtuigende argumenten. Of zoals hij zelf stelt: tussen rationeel inzicht en persoonlijke emotionele aanvaarding kan een kloof bestaan die soms moeilijk te dichten is. Dit omdat de confrontatie met argumenten tegen het godsbestaan een intense psychische pijn kan veroorzaken, wat de Amerikaanse sociaal psycholoog Leon Festinger de 'cognitieve dissonantie' noemde. 

Het feit dat de christelijke god niet bestaat wordt door Etienne Vermeersch dus benaderd door rationele argumenten, simpelweg omdat er geen wetenschappelijk bewijs kan aangevoerd worden. 

Alle argumenten worden door Vermeersch grondig onderbouwd door middel van onder andere voorbeelden. Ik ga ze hier uiteraard niet allemaal bespreken, daarvoor moet u het boek zelf maar kopen én vooral lezen, maar laat ik er één argument uitpikken. 

Zo kan de christelijke God niet bestaan simpelweg omdat hij wordt beschouwd als almachtig en oneindig wijs en goed. Toch komt er in de wereld veel lijden en kwaad voor, denken we bijvoorbeeld aan een onschuldig kind dat met een ongeneeslijke ziekte wordt geboren en na enkele jaren sterft (zie ook "Dit is het ware gezicht van kanker"). Ouders hebben een ondraaglijk gevoel van verlies en het kind zelf heeft zinloos geleden.

Het lijden en kwaad in de wereld kan perfect vanuit een naturalistische visie op de wereld worden verklaard, er een 'goede en wijze' God bijhalen maakt dit enkel maar absurd.

Trouwens, ook in de Bijbel zelf kan je argumenten genoeg terugvinden die tegen het bestaan van de christelijke god pleiten, zoals bijvoorbeeld het goedkeuren van het vermoorden van zuigelingen en de slavernij.

Gezien het groeiend aantal moslims in Europa is het voor Vermeersch ook belangrijk om het even over Allah en zijn niet-bestaan te hebben. Hij weet dat hij hiermee moslims kwetst en hevige dissonantie veroorzaakt, heeft hier ook begrip voor, maar de waarheid heeft zijn rechten, ongeacht het geloof en/of bevolkingsgroep. 

Kortom, alles wat positief is in de wereld en in de Bijbel kunnen we op een wetenschappelijke, 'naturalistische' wijze verklaren zonder een beroep te doen op een god. Alles wat negatief is, wordt, als we in de leiding en inspiratie van een goede, wijze en almachtige god geloven, volkomen onbegrijpelijk en absurd. 

Het boek is vlot geschreven, zeer toegankelijk, niet te dik en zet aan tot reflectie over het geloof en het christendom. Wanneer je dan als nabeschouwing alles netjes op een rij zet kan je maar tot één conclusie komen, net zoals de 19de eeuwse Franse schrijver Stendhal het ooit gesteld heeft: 'God heeft maar één excuus, namelijk dat hij niet bestaat.' 

 

Auteur: Etienne VERMEERSCH
ISBN: 9789460014703
Publicatiedatum: 5 september 2016
Uitgever: Uitgeverij Vrijdag

Nick Mertens

4 november 2016