De Franco in Ivo Belet

De citytrip van Carles Puigdemont naar Brussel bleek dan toch de juiste keuze te zijn geweest. Oké, toegegeven, het weer in de Republiek Catalonië is beter dan in de Belgische hoofdstad en er gaat niets boven overheerlijke tapas, maar hé, de vrouwen zijn hier knapper én je wordt in België niet in de gevangenis gestoken voor een bepaalde politieke overtuiging. Puigdemont en vier van zijn ministers zijn immers vrijgelaten onder voorwaarden. De vijf politici moeten wel in België blijven totdat de rechter zich inhoudelijk buigt over het Europese arrestatiebevel dat een Spaanse rechter had uitgevaardigd tegen Puigdemont. Want jawel, in het land van Franco neemt men het iets minder nauw met de mensenrechten dan in het land van Kuifje. Daar riskeer je voor het organiseren van een referendum over onafhankelijkheid een langere gevangenisstraf dan voor het verkrachten van een vrouw. Of een man, afhankelijk van de persoonlijke voorkeur.

Na een wat moeizaam begin zitten in ons land ook alle partijen op dezelfde lijn wat betreft de Spaanse tragedie en de schandalige stilte van de Europese leiders, Jean-Claude Juncker en Donald Tusk. De Vlaamse liberaal Karel De Gucht heeft gelijk dat hij stelt dat het de verdomde plicht is van de president van de Europese Commissie en de voorzitter van de Europese Raad om te reageren. Alleen CD&V hinkt wat achterop. Het lijkt zelfs dat de Vlaamse tsjeven het wel allemaal oké vinden, zulk een Turkije in Europa. In het Nieuwsblad liet Europees parlementslid  voor CD&V Ivo Belet hetvolgende optekenen over Esteban Gonzalez Pons, de ondervoorzitter van de EVP die de N-VA onder andere een "xenofobe partij" noemde: "Ik ken Esteban als een heel gematigde collega. Ik begrijp dat hij het niet apprecieert dat politici nu willen interveniëren in een gerechtelijke procedure." Het lastige is namelijk dat de Partido Popular, in dezelfde EVP-fractie zit als CD&V. Dus vond Ivo Belet het nodig om de PP hun ondemocratische wandaden openlijk te steunen.

Natuurlijk, en dat mogen we niet vergeten, de Katholieken hebben natuurlijk een lange geschiedenis wat betreft het muilkorven en vervolgen van andersdenkenden. Maar het wordt nu misschien wel eens tijd dat Beke en Co eens duidelijk stellen wat ze over de Spaanse kwestie vinden. En vooral, belangrijk voor de binnenlandse politiek, wat ze vinden van het opsluiten van democratisch verkozen politici. Het kan handig zijn voor de keuze van de Vlaming in 2018 en 2019...

(Geza)Ni(c)k

6 november 2017

#AmerikaKiest, analyse van een gewone burger...

Het onmogelijke is dan toch gebeurd, de Republikein Donald Trump wordt de 45ste President van de Verenigde Staten. Alhoewel, onmogelijk? Vooral de (inter)nationale politiek en media was ervan overtuigd dat Trump nooit president kon worden. Ikzelf, een gewone burger die al jaren de Amerikaanse politiek van dichtbij probeert te volgen, heb altijd al gevreesd dat er op 8 november 2016 wel eens een Republikein uit de stembus zou kunnen komen.

Waarom? Omdat we deze verkiezingen vooral moeten zien als een les in nederigheid. De Amerikaanse bevolking heeft zijn middelvinger opgestoken naar het politieke establishment. Hillary Clinton rook naar de macht die de Amerikanen zo verafschuwen. Er hing een zweem van schandalen en corruptie rond haar en dat heeft ze nooit echt van zich kunnen afschudden. Clinton was de personificatie van alles wat veel Amerikanen beu waren.

Maar de les in nederigheid mag zich vooral niet beperken tot de Amerikaanse politiek. Laat ik bijvoorbeeld ons eigen kleine landje België eens nemen. En laten we zeggen het nieuwsbericht dat Gewezen EU-commissaris Karel De Gucht nog altijd een ‘overgangsvergoeding’ van € 125.000,00 per jaar ontvangt, net zoals 15 van zijn voormalige collega’s trouwens. Deze vergoeding was bedoeld om te vermijden dat ze meteen na hun functie als commissaris een goedbetaalde job in de privé-sector zouden aannemen. Maar Karel De Gucht heeft ondertussen wel zulk een job én ontvangt nog steeds de vergoeding. De ex EU-commissaris kreeg zetels in de raden van bestuur van staalbedrijf ArcelorMittal en telecombedrijf Proximus, goed voor respectievelijk € 144.000,00 en € 25.000,00 per jaar. Plus nog altijd € 125.000,00 van de EU dus. Maar het is niet zozeer dit nieuws dat tegen de borst stuit, maar wel de reactie van De Gucht zelf hierop: “Dat is zo, hé, dat is het systeem. Al mijn voorgangers hebben in dat systeem gefunctioneerd en ook de huidige commissarissen zullen binnen dat systeem functioneren.”

Zulk een reacties spreken van een ongelofelijke arrogantie en onwil om ook maar iets tegen zulke scheeftrekkingen te ondernemen. Vroeger kozen de mensen voor types als De Gucht, nu spuwen ze er op. En terecht. Ik was afgelopen weekend in een B&B in Nederland. Men kende daar De Gucht niet, dus heb ik hen het nieuwsbericht en de Gucht's reactie hierop even uit de doeken gedaan. Ongeloof was daarvan het resultaat. "Wat een arrogantie, wat een dedain," en ga zo maar voort. 

Dezelfde minachting vinden we terug als reactie op kandidaten zoals Donald Trump, niet alleen bij de politieke klasse, maar ook in de pers. Trump was een clown, een onnozelaar, een populist die vertelde wat het volk wilde horen. Dus onrechtstreeks waren ook de kiezers van Trump domme mensen. Idioten die aan het lijntje gehouden moesten worden door de echte leiders, de hoeders van de natie. Dezelfde hoeders die omringd worden door schandalen, corruptie en misbruik van macht. In eigen land is het cordon sanitaire daar een voorbeeld van. De politiek correcte elite sluit niet alleen het Vlaams Blok/Vlaams Belang uit, maar ook hun kiezers. En die waren/zijn niet met weinig.

De bevolking is het beu om op mensen als Clinton of De Gucht te stemmen. Politici die in hun ogen neerkijken op de 'gewone' mens en zelfs geen spijt betuigen wanneer ze in opspraak komen, laat staan de indruk wekken iets aan het systeem te willen veranderen.

De kiezer komt in opstand. En misschien maar goed ook. Laat iedereen, de politieke klasse en de media hier lessen uit trekken. Niet de Trumps van deze wereld zijn de doodgravers van de natie en de democratie. Het zijn zijn voorgangers...

Nick Mertens

9 november 2016 

Over God - Etienne VERMEERSCH

In Over God toont Etienne Vermeersch met een onontkoombare overtuigingskracht aan dat we het bestaan van de god van het christendom niet alleen om principiële redenen, maar ook op grond van 'zijn' Openbaring zowel op rationele als op ethische gronden niet kunnen aannemen.

Van God los
Laat nu toch die God los
Er is niemand in de kosmos
't Is zonde van de tijd.

Net zoals Stijn Meuris is ook Etienne Vermeersch er al geruime tijd zeker van dat de god van het christendom niet bestaat, en hij heeft daar beslissende argumenten voor. Argumenten die hij uitvoerig in het boek bespreekt, maar wel steeds met het nodige respect naar gelovigen toe. En dit onderscheidt Over God van andere boeken zoals die van bijvoorbeeld Richard Dawkins, Sam Harris, Daniel Dennett en Christopher Hitchens. Deze vier 'Nieuwe Atheïsten' zijn minder respectvol, soms zelf respectloos, en beschouwen godsdienst als een vergissing en gevaar voor de mensheid. Vermeersch zijn argumentatie daarentegen is zeker niet vijandig bedoeld en is eerder een uitnodiging tot reflectie. Dit is mede te wijten aan het feit dat Vlaanderens grootste intellectueel vroeger zelf diepgelovig is geweest en door studie en rationeel denken tot het besluit is gekomen dat God niet bestaat. De constatering hiervan was geen makkelijke periode in zijn leven - hij spreekt zelf over een gevoel van verraad - en hij beseft dus als geen ander hoe moeilijk het voor diepgelovige mensen kan zijn om afstand van hun geloof te doen, zelfs aan de hand van overtuigende argumenten. Of zoals hij zelf stelt: tussen rationeel inzicht en persoonlijke emotionele aanvaarding kan een kloof bestaan die soms moeilijk te dichten is. Dit omdat de confrontatie met argumenten tegen het godsbestaan een intense psychische pijn kan veroorzaken, wat de Amerikaanse sociaal psycholoog Leon Festinger de 'cognitieve dissonantie' noemde. 

Het feit dat de christelijke god niet bestaat wordt door Etienne Vermeersch dus benaderd door rationele argumenten, simpelweg omdat er geen wetenschappelijk bewijs kan aangevoerd worden. 

Alle argumenten worden door Vermeersch grondig onderbouwd door middel van onder andere voorbeelden. Ik ga ze hier uiteraard niet allemaal bespreken, daarvoor moet u het boek zelf maar kopen én vooral lezen, maar laat ik er één argument uitpikken. 

Zo kan de christelijke God niet bestaan simpelweg omdat hij wordt beschouwd als almachtig en oneindig wijs en goed. Toch komt er in de wereld veel lijden en kwaad voor, denken we bijvoorbeeld aan een onschuldig kind dat met een ongeneeslijke ziekte wordt geboren en na enkele jaren sterft (zie ook "Dit is het ware gezicht van kanker"). Ouders hebben een ondraaglijk gevoel van verlies en het kind zelf heeft zinloos geleden.

Het lijden en kwaad in de wereld kan perfect vanuit een naturalistische visie op de wereld worden verklaard, er een 'goede en wijze' God bijhalen maakt dit enkel maar absurd.

Trouwens, ook in de Bijbel zelf kan je argumenten genoeg terugvinden die tegen het bestaan van de christelijke god pleiten, zoals bijvoorbeeld het goedkeuren van het vermoorden van zuigelingen en de slavernij.

Gezien het groeiend aantal moslims in Europa is het voor Vermeersch ook belangrijk om het even over Allah en zijn niet-bestaan te hebben. Hij weet dat hij hiermee moslims kwetst en hevige dissonantie veroorzaakt, heeft hier ook begrip voor, maar de waarheid heeft zijn rechten, ongeacht het geloof en/of bevolkingsgroep. 

Kortom, alles wat positief is in de wereld en in de Bijbel kunnen we op een wetenschappelijke, 'naturalistische' wijze verklaren zonder een beroep te doen op een god. Alles wat negatief is, wordt, als we in de leiding en inspiratie van een goede, wijze en almachtige god geloven, volkomen onbegrijpelijk en absurd. 

Het boek is vlot geschreven, zeer toegankelijk, niet te dik en zet aan tot reflectie over het geloof en het christendom. Wanneer je dan als nabeschouwing alles netjes op een rij zet kan je maar tot één conclusie komen, net zoals de 19de eeuwse Franse schrijver Stendhal het ooit gesteld heeft: 'God heeft maar één excuus, namelijk dat hij niet bestaat.' 

 

Auteur: Etienne VERMEERSCH
ISBN: 9789460014703
Publicatiedatum: 5 september 2016
Uitgever: Uitgeverij Vrijdag

Nick Mertens

4 november 2016

Weekoverzicht: over de klunzen van de Wetstraat, Vuye & Wouters en de PS als doodgraver van de Vlaamse economie

Vrijdag 14 oktober 2016

Witte rook uit de schoorsteen van de ambtswoning van de premier! Omstreeks 23u bereikte de regering eindelijk een compromis. Wel alleen over de begroting. Wat betreft de overige knelpunten (de meerwaardebelasting, de verlaging van het tarief in de vennootschapsbelasting en de aanmoediging van aandelen in kmo’s) werd er overeengekomen bijkomend studiewerk te verrichten. Een timing werd er niet opgeplakt. Typisch... Nu moet je mij toch eens uitleggen waarom je als regering in godsnaam een heel week vechtend over de vloer moeten liggen rollen om dan niets te beslissen? Het was een slecht opgevoerd stuk theater, die crisette van de regering. Geen 'Stomme van Portici' maar wel 'De klunzen van de Wetstraat'...

Zaterdag 15 oktober 2016

Althans, dat was de eerste indruk. Maar zaterdag was er de persconferentie en daar was best een ontspannen premier Charles Michel (MR) aan het woord. En ook de andere vicepremiers hadden niets dan lof over de methode-Michel. Hij had zijn regering gered en niemand anders. Of zoals hij zelf zei: 'Toegegeven, de voorbije dagen waren, zoals ik ook in het parlement al heb gezegd, heel intense dagen. Maar we hebben opnieuw getoond dat wat ons verenigt, sterker is dan wat ons verdeelt. De regering heeft opnieuw haar capaciteit getoond om beslissingen te nemen in moeilijke dossiers.' Ook wordt de ambitie om in 2018 een structureel begrotingsevenwicht te bereiken niet losgelaten.

De oppositie was uiteraard minder enthousiast. Volgens hen blijven de grote vermogens en multinationals buiten schot en zijn het wederom de gewone burgers die een extra inspanning moeten doen.

Zondag 16 oktober 2016

Een beleidsverklaring die uitgesteld wordt is op zich al bijzonder, maar een State of the Union laten plaatsvinden op een zondag is des te meer uitzonderlijk. Premier Charles Michel (MR) zag er echter geen graten in. Hij vond dit een vorm van flexibiliteit en ook 'een kwestie van democratie.' 

Op maandag zou de Kamer dan debatteren over de begroting, dinsdag wordt er gestemd.

Bart De Wever stal ook nog even de show door te tweeten dat hij eerst niet kon komen naar de SOTU, dan zijn afspraak verzette, om uiteindelijk ook nog een sprintje te trekken door de gangen van het Parlement wanneer een VTM-journalist hem een vraag wilde stellen. 

Maandag 17 oktober 2016

Op maandag stond in de Kamer dus het begrotingsdebat op het programma. Op zich is deze discussie vrij voorspelbaar. De meerderheid verdedigt het akkoord, de oppositie schiet het af en ziet door deze begroting het failliet van het land met rasse schreden naderen.

Maar dat het nog niet allemaal peis en vrede is tussen de regeringspartijen is wel duidelijk. Want tijdens zijn beleidsverklaring toverde premier Charles Michel (MR) toch nog een wit konijn uit zijn hoed. Er zou immers "een plan van aanpak" worden opgesteld door financiënminister Johan Van Overtveldt (N-VA) om de 800.000 gedupeerde Arco-coöperanten gedeeltelijk te vergoeden. Een taskforce zou dat regelen. De operationele uitvoering ervan zou worden opgestart in 2017. En plots was daar weer een nieuwe onenigheid tussen regeringspartijen CD&V en de N-VA. Kris Peeters (CD&V) maakte zich sterk dat de Arco-spaarder tegen eind dit jaar zal weten waar hij aan toe is. N-VA wil echter wachten op een beslissing van Europa, en die kan nog anderhalf jaar op zich laten wachten. Voelt u het al aankomen?

Dinsdag 18 oktober 2016

Dinsdag was de dag waarop Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD) het niet onder de markt had. Huisartsen en specialisten namen haar de indexsprong op hun erelonen kwalijk en in een gezamenlijk persbericht noemden de mutualiteiten de begrotingsplannen 'de grootste sociale achteruitgang in tien jaar in ons land.' Zou het kunnen dat de andere regeringspartijen een beetje jaloers waren op het succes van de politica en via de begroting haar in een minder gunstig daglicht wilden stellen? Zou Open VLD zich zo makkelijk laten rollen? Zeker gezien de recente tegenvallende peilingen? Ik zou denken van niet, maar je weet maar nooit. In elk geval, het was voor Maggie een hele dag brandjes blussen...

De stemming in de Kamer over de begroting hield zoals verwacht geen grote verassingen in. De begroting werd goedgekeurd, meerderheid tegen oppositie. Er zijn nog zekerheden in het leven.

Woensdag 19 oktober 2016

België en in het bijzonder Wallonië is al een hele week Europees voorpaginanieuws. Niet omwille van de begrotingsperikelen, maar wel omwille van de starre houding van de Walen over CETA, het vrijhandelsakkoord tussen Europa en Canada. Wil je over dit handelsverdrag meer weten kan je onder andere hier naartoe surfen: http://trends.knack.be/economie/beleid/niemand-las-het-iedereen-vindt-er-wat-van-wat-u-moet-weten-over-ceta/article-normal-766045.html?_ga=1.149266806.152850348.1476862670

Door de houding van de Walen kan België als enige EU-lidstaat het CETA-verdrag niet onderschrijven, waardoor we ons als land, en helaas niet voor de eerste keer, ongelofelijk belachelijk maken. Te meer omdat experts het erover eens zijn dat veel evenwichtiger dan hetgeen nu voorligt een handelsakkoord niet kan zijn. België heeft van de Europese Commissie tot vrijdag uitstel van de EU gekregen om ook het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap te overtuigen van CETA. Anders kan het vrijhandelsakkoord tussen Europa en Canada juridisch en grondwettelijk niet ondertekend worden. Minister-president van het Waals Gewest Paul Magnette (PS) verwierp echter dit ultimatum omdat hij vond dat het democratisch proces gerespecteerd moest worden. Ook coalitiepartner CDH volgde hem hierin.

Dossiers en houdingen als deze spelen natuurlijk in de kaart van diegenen die stellen dat België niet meer werkt en dit een mooi voorbeeld is van het failliet van het huidige Belgische federalisme. Zou de roep naar een confederaal model en/of een onafhankelijk Vlaanderen nu terug harder klinken? Ook bij N-VA? Time will tell. 

Donderdag 20 oktober 2016

Het was even wat stil geweest na hun defenestratie, maar op donderdag stonden de twee ex-N-VA'ers Hendrik Vuye en Veerle Wouters weer even in het middelpunt van de belangstelling. Zij stelden immers hun nieuwe website, inclusief logo en project voor, https://vuyewouters.be/. Kort samengevat is het eigenlijk een verderzetting van wat ze al deden binnen het voormalige Objectief V. De focus blijft liggen op inhoud, op het communautaire, en stap voor stap werken om maar pas iets af te kondigen als het concreet en uitvoerbaar is. Best vreemd dat ze hier zo de nadruk op leggen, want ook N-VA zegt op deze manier te werken (stap voor stap tot een confederaal model komen), wat voor Vuye en Wouters niet snel genoeg ging.

Momenteel zijn ze hard aan het werken aan hun Grendelboek: waar komen die grendels vandaan? Hoe werken ze? En hoe omzeil je ze? ‘Na ons Grendelboek zullen er geen excuses meer zijn. Als er geen stappen worden gezet inzake staatshervorming, dan ligt dit niet aan de grendels. Dan is dat omdat men liever een communautaire diepvries heeft. Stout gezegd, maar zo is het’, zegt Hendrik Vuye hierover.

Op de vraag of ze al dan niet een partij zijn en/of willen worden luidt het antwoord dat ze een fractie zijn die geleid zal worden door Veerle Wouters. 'Maar', zeggen ze nog, ‘Tijd brengt raad. We zien wel wat de toekomst biedt. We sluiten niets uit, maar we gaan niet lopen voor we kunnen stappen. Zo zijn we niet.’ In hetzelfde interview met het onlinemagazine www.doorbraak.be houden ze ook de deur op een kier voor een eventuele samenwerking met het Vlaams Belang. N-VA-fractievoorzitter Peter De Roover had eerder ook zulk een samenwerking niet uitgesloten, waardoor het lijkt dat het cordon sanitaire definitief tot het verleden behoort.

Vrijdag 21 oktober 2016

'Non', dat zeggen de Waalse en Brusselse regering tegen CETA, het vrijhandelsakkoord tussen Europa en Canada. Nog steeds, na en ondanks nieuwe voorwaarden en toegevingen van Europa. Terwijl ik dit schrijf en mijn overzicht afsluit is het nog maar 12.50u, dus wellicht zullen er in dit dossier vandaag nog ontwikkelingen zijn. Dus ik beperk me even tot de huidige situatie. Waarom blijft onder andere de MP van het Waals Gewest Paul Magnette (PS) zich zo 'makkelijk' verzetten tegen CETA? Als enige in heel Europa, als een soort Jan tegen Alleman? Simpel, omdat de Brusselaars en Franstaligen niet veel te winnen of te verliezen hebben bij dit akkoord. 90% van de export naar Canada komt immers van Vlaanderen. Wat de import betreft exporteert Canada 98% naar Vlaanderen en amper 2% naar Wallonië. Dus heeft vooral Vlaanderen te lijden onder de onwrikbare houden van Magnette en co. Kortom, Paul Magnette en de PS zijn de doodgravers van de Vlaamse economie.

Maar ik kan nog een stapje verder gaan. Op vrijdag lanceerde Waals minister van Begroting Christophe Lacroix (PS) immers ook een idee, namelijk het extra gaan belasten van bedrijven die volop de kaart van de automatisatie trekken, een belasting op robots dus. De PS voelt de hete adem van de communistische PTB, dus is het niet verwonderlijk dat ze linkser en linkser wordt met de dag, maar op deze manier worden de PS en de PTB niet alleen de doodgraver van de Vlaamse economie, maar van heel de Belgische vooruitgang. De N-VA en Vlaams Belang kunnen er alleen maar garen bij spinnen.  

 

Nick Mertens

21 oktober 2016

Begrotingssoap

Maandag 10 oktober 2016

Afgelopen maandag was het weer tijd voor de resultaten van de peiling afgenomen door de Standaard en de VRT. Van de regeringspartijen stijgt enkel N-VA terug een beetje, zowel CD&V en Open VLD zien hun kiezers weglopen naar SP.A en vooral Groen. De peiling is afgenomen na de exit van Hendrik Vuye en Veerle Wouters, wat bewijst dat de N-VA voorlopig de juiste keuze maakt: de Vlaming ligt voor het ogenblik niet wakker van een confederaal België, laat staan een onafhankelijk Vlaanderen. CD&V daarentegen lijkt het deksel op zijn neus te krijgen. De partij krijgt haar rol van sociaal geweten van de regering-Michel niet verkocht. Peilingen zijn natuurlijk maar peilingen en zouden wat mij betreft gerust verticaal geklasseerd mogen worden. Waarom? De peiling van de Standaard en de VRT bijvoorbeeld omvatte 1.013 Vlaamse kiezers. Als je weet dat Vlaanderen ongeveer 6.000.000 inwoners heeft, begrijp je de ridiculiteit ervan. Volgens Ivan De Vadder is deze peiling nochtans, en ik citeer: 'de Rojtsch Royce onder de peilingen.' Juist ja...

En toch lijken peilingen altijd weer voor zenuwachtigheid te zorgen bij de politieke partijen . Zo was het deze keer de beurt aan CD&V om in een kramp te schieten en tijdens de begrotingsonderhandelingen op de zenuwen te werken van de andere regeringspartijen. CD&V legde immers de meerwaardebelasting als eis op tafel terwijl de andere partijen al van een akkoord uitgingen. Deze eis had niets te maken met de peiling op zich, maar de halsstarrigheid waarmee het werd verdedigd en de weigering er op toe te geven wellicht wel. Zouden Beke en co het lef hebben om de stekker uit de regering te trekken vroeg ik me af. Niet in het minst omdat Kris Peeters (CD&V) liet optekenen dat 'Als men rechtvaardige fiscaliteit niet invult is het probleem groter dan de regering.' Maar de geschiedenis leert dat de regering laten vallen vaak als een boemerang terug in het gezicht keert, Open VLD en Alexander De Croo indachtig...

Dinsdag 11 oktober 2016

Maar hoog spel speelde CD&V zeker. De partij eiste dat een meerwaardebelasting op aandelen gekoppeld werd aan de hervorming van de vennootschapsbelasting, het project van Financiënminister Johan Van Overtveldt (N-VA). Dit leidde tot een regelrechte regeringscrisis, en ook op persoonlijk vlak was het vertrouwen tussen Premier Charles Michel (MR) en zijn vicepremier Kris Peeters (CD&V) volledig zoek. De demarche van CD&V zorgde ervoor dat de beleidsverklaring van Michel in de Kamer bij de aanvang van het parlementaire jaar uitgesteld moest worden. De Kamer zelf kwam wel samen, de start van het parlementaire jaar op de tweede dinsdag van oktober staat namelijk in de Grondwet. Alhoewel, samenkomen is een groot woord, want de hele regering stuurde zijn kat. De oppositie was furieus en eiste een minimum aan respect. Kamervoorzitter Siegfried Bracke toonde hier begrip voor en riep minister van Middenstand en Zelfstandigen Willy Borsus (MR) op. De stemming over de aanwezigheid van de premier was ook voorspelbaar: meerderheid-tegen-oppositie. En toen gingen de Kamerleden uit elkaar...

Woensdag 12 oktober 2016

Op woensdag onderhandelde de regering lustig voort. Het werd snel duidelijk dat CD&V niet zou buigen. Vicepremier Kris Peeters (CD&V) liet 's ochtends op Radio 1 hierover geen twijfel bestaan: 'We gaan ervan uit dat ons voorstel de eindmeet haalt.'

Er was die dag echter iets veel verontrustender in de kranten te lezen dan de begrotingsperikelen. IS heeft namelijk een andere strategie bedacht om jongeren voor hun kar te spannen. Er wordt aan de kandidaat-jihadisten niet meer gevraagd om naar Irak of Syrië af te zakken, maar wel om aanslagen in België zelf te plegen. Vaak gaat het dan nog om minderjarigen die, als ze toch betrapt zouden worden, moeilijk(er) te bestraffen zijn.

Nieuwe uitdagingen dus, maar euhm..., even terug over naar de begroting...     

Donderdag 13 oktober 2016

Donderdag steeg er nog steeds geen witte rook uit de schoorsteen van de ambtswoning van de premier. Maar er stond wel terug een Kamerzitting op het programma. Deze keer mét aanwezigheid van premier Charles Michel (MR) en zijn voltallige regering. Behalve Pieter De Crem dan, want die was Koning Filip gaan vergezellen in Japan. Kwestie van zijn dagen te vullen...

Wat we te zien kregen was een vrij emotionele premier die zijn regering vroeg dringend de meningsverschillen te overstijgen en verantwoordelijkheid op te nemen. 'Dat is onze plicht voor het land en voor de burgers.'

De oppositiepartijen waren zoals verwacht ongemeen scherp. 'De scouts en de Chiro vergaderen op een ernstigere manier dan uw regering,' dixit Kristof Calvo (Groen). Hij vroeg zich ook nog af of de excellenties eenzelfde gedrag zouden durven te tonen onder bijvoorbeeld een wijlen Jean-Luc Dehaene? Ook Meryame Kitir (SP.A) was fel. Het was trouwens de eerste keer dat ik ze echt heb horen schreeuwen in de Kamer. Wel wat overacting, maar bon... De oppositie was unisono: de premier heeft zijn regering niet meer in de hand.

Wordt ongetwijfeld vervolgd...

 

Nick Mertens

14 oktober 2016

Twittersoap

Sinds een maand heb ik een eigen Twitteraccount en ik moet bekennen dat het elke dag moeilijker en moeilijker wordt om mijn smartphone weg te leggen, zeker buiten handbereik. Ik heb in het verleden gerookt, dus ik zal wel vatbaar zijn voor verslavingen, maar toch... 

Ik ben bezeten - dus niet verslaafd ;-) - van alles wat met politiek en actualiteit te maken heeft en Twitter is het sociale medium bij uitstek geworden om mijn honger hierin te stillen. Ik moet mijn tijdlijn maar even bekijken om weer mee te zijn met het laatste nieuws, de reactie van een politicus op een tweet van een andere politicus, politicologen die zich mengen/moeien, journalisten die hun zegje willen doen, en ga zo maar voort. Het nadeel van Twitter is dan weer dat er ook veel bagger op te lezen valt. Iedereen mag namelijk tweets de ether insturen, volkomen terecht trouwens, maar omdat het een online medium betreft zijn velen niet altijd even fijnbesnaard, te meer omdat je je volledig kan verschuilen achter een fictieve identiteit en je dus geen verantwoording hoeft af te leggen. Je kan het wat vergelijken met verkeersagressie. Er wordt op de weg heel wat afgetoeterd en obscene gebaren gemaakt, simpelweg omdat menig chauffeur zich veilig voelt in zijn afgesloten cocon. Weinigen stappen echter uit om de confrontatie daadwerkelijk aan te gaan. Ik doel hier uiteraard op de woordelijke discussie, geweld is ten allen tijde uitgesloten.

Maar vaak is Twitter op een vrijdagavond toch stukken beter dan een film, zeker gezien het niveau dat Hollywood de laatste jaren op ons scherm tovert. Én Hollywood beschikt niet over Joël De Ceulaer. Jawel, u leest het goed, ik doel wel degelijk op de senior writer van De Morgen. Joël De Ceulaer is licentiaat in de Germaanse filologie (KULeuven) en kandidaat in de Wijsbegeerte (KULeuven). Van zo iemand mag je dus wel wat niveau verwachten. En hij stelt gelukkig niet teleur... 

Vooral de discussies tussen hem en het N-VA kamp doen je smachten naar een zak popcorn. De journalist voelt zich als een vis in het water op Twitter en lijkt er plezier in te scheppen om af en toe eens een steek toe te dienen aan de iets rechtsere tweeps onder ons. Maar daarbij altijd onderbouwd en nooit onder de gordel. Wat hij als reacties krijgt is vaak een heel ander verhaal, maar elke schunnige tweet, belediging en argument (als die er dan als eens zijn) pareert hij vakkundig. En dit tot ergernis van zijn tegenstanders. Je krijgt hem gewoonweg niet onder tafel getweet.

Ik ben het vaak niet eens met Joël De Ceulaer, dus ja, ik heb ook wat rechtse trekjes, maar dat hoeft ook niet. Tussen al het Twittergeweld is hij een verademing. 

Gezien zijn veelvuldige tweets loopt de vergelijking met een film trouwens wat mank. De discussies tussen hem en andere tweeps krijgen meer en meer weg van een soap: dagelijks te zien op Twitter tussen ongeveer 9u 's ochtends en middernacht, 7 dagen op 7. 

Neem het van mij aan, het is veel beter en onderhoudender dan Thuis of Familie...

Nick Mertens

12 oktober 2016

P.S. Aangezien ik helaas niet beschik over dezelfde eruditie als Joël De Ceulaer, is het voor mij dagelijks een bitterharde strijd om wat volgers bij te krijgen. Dus lieve lezers, volg @gezanick. Dank bij voorbaat :-)

Met handen en voeten gebonden

Vlaams parlementslid Mercedes Van Volcem (Open Vld) tweette gisteren over de hetze omtrent federaal staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken hetvolgende: 'De uitspraken van Theo Francken kunnen niet door de beugel. Als liberaal keur ik dat expliciet af. Wat mij betreft moet hij vervangen w.'

Het duurde niet lang of de tweet werd door haar verwijderd, volgens Van Volcem zelf 'op vriendelijk verzoek' van Open Vld-vicepremier Alexander De Croo. De partij zelf wenste over deze zaak geen commentaar te geven.

Sven Ornelis liet op Twitter blijken dat hij nogal verontwaardigd was dat parlementsleden hun eigen mening niet mogen verkondigen: 'Jammer dat @MercedesVVolcem een tweet met een mening vd leiding v @openvld moet verwijderen. Meningen zijn toch vrij? Neen?'

Wel neen, België is immers geen democratie, maar een particratie.

Vorige week verscheen het boek De trukendoos van de Belgische particratie. Een Europese schande (Pelckmans, 285 blz.) van professor-emeritus politologie Wilfried Dewachter. Volgens hem heeft de particratie de Belgische democratie verziekt. Een niet-verkozen koning en een handvol partijvoorzitters besturen ons land, het is a way of life geworden in België.

En dit terwijl de Belgische grondwet eigenlijk met geen woord rept over politieke partijen. Juridisch zijn in ons land de politieke partijen onbestaande. En toch bedrijven zij hun eigen politieke praktijk, besturen zij met hun feitelijke grondwet het land.

Onze Belgische parlementsleden zijn namelijk met handen en voeten gebonden aan hun partij. Dit gebrek aan zelfstandigheid is het gevolg van het feit dat volksvertegenwoordigers hun parlementszetel te danken hebben aan hun partij en niet aan hun aantal stemmen. In vele andere landen zoals bijvoorbeeld Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten van Amerika hanteert men het meerderheidsstelsel. In dit systeem worden de zetels toebedeeld volgens het aantal stemmen dat een politicus haalt. Daar is elke verkozene een parlement op zich.

In ons land dus niet. Het resultaat in België is een steeds moeilijker functionerende parlementaire democratie in een almaar meer knellende particratie.
 

De particratie schakelt finaal de democratie uit... 

Titel boek : De trukendoos van de Belgische particratie

Subtitel boek : Een Europese schande

Auteur : Wilfried Dewachter

Uitgever : Pelckmans

Aantal pagina's :285

Prijs : 21.5 €

ISBN nummer : 978 90 289 7972 7

Uitgavejaar : 2014

Nick Mertens

17 oktober 2014